Christenen worden opgeroepen om heilig te leven (1 Petrus 3:15-16). Het is echter niet altijd gemakkelijk om direct gehoor te geven aan deze oproep, vooral wanneer een christen van het rechte pad is afgedwaald. Is het dan altijd verkeerd om gehoorzaamheid uit te stellen? Is het soms raadzaam om eerst alles op een rijtje te zetten? Betekent uitgestelde gehoorzaamheid altijd ongehoorzaamheid?
Mijn Bijbelstudie deze week bracht me naar de laatste hoofdstukken van Ezra, waarin wordt verteld hoe Gods volk hun ballingschap verlaat en terugkeert naar Jeruzalem. Zodra ze terugkeren, worden ze ervan overtuigd dat ze gezondigd hebben tegen God door te trouwen met buitenlanders. Ezra beschrijft hoe de vorsten naar hem toe kwamen en zeiden: ‘Het volk van Israël, de priesters en de Levieten hebben zich niet afgezonderd van de volken van de landen rondom wat hun gruwelen betreft… Zij hebben immers uit hun dochters voor zichzelf en voor hun zonen vrouwen genomen en hebben het heilige zaad vermengd met de volken van de landen rondom.’ (Ezra 9:1-2)
Ezra leidt het volk in een krachtig gebed van belijdenis en het volk wordt tot in het diepst van hun hart geraakt. Ze berouwen hun zonde en sluiten een verbond dat ze zich zullen afscheiden van deze buitenlandse vrouwen en hun kinderen. ‘Toen stond Ezra op en hij deed de oversten van de priesters, van de Levieten en van heel Israël zweren om dienovereenkomstig te handelen; en zij zwoeren een eed.’ (Ezra 10:5)
En toen, omdat uitgestelde gehoorzaamheid ongehoorzaamheid is, gingen ze meteen aan de slag en verdreven ze de buitenlandse vrouwen diezelfde dag nog, toch? Nee, dat was helemaal niet het geval.
Hoewel Ezra de mensen opriep tot actie en het leek alsof ze dit meteen deden, boden ze tegenstand. Niet omdat ze hun gehoorzaamheid wilden uitstellen, maar omdat ze wisten dat de kwestie gecompliceerd was en dat het belangrijk was om het met wijsheid, zorgvuldigheid en voorzichtigheid aan te pakken. Ze wisten dat haastig handelen zou leiden tot slordigheid en mogelijk de pijn zou verergeren. ‘Het volk is echter talrijk’, zeiden ze, ‘en het is de regentijd; en er is geen kracht om buiten te blijven staan. Bovendien is het geen werk voor één dag of voor twee, want wij hebben met velen in deze zaak overtreden. (Ezra 10:13) In plaats daarvan stelden ze voor om functionarissen aan te stellen die van stad tot stad zouden reizen om elke situatie zorgvuldig te onderzoeken en vervolgens op basis van kennis het juiste oordeel te vellen.
Ezra stemde hiermee in en het verbreken van de relatie tussen Joodse mannen en buitenlandse vrouwen werd uitgevoerd over een periode van drie maanden in plaats van één dag. Waarschijnlijk overwogen deze functionarissen niet alleen of deze vrouwen buitenlanders waren, maar ook of ze God waren gaan vrezen en de godsdienst van hun echtgenoten hadden geaccepteerd – iets dat was toegestaan en zelfs was verwacht (zie Ezra 6:21).
In dit geval was uitgestelde gehoorzaamheid gehoorzaamheid. En dit komt omdat de vertraging niet te wijten was aan apathie of onverschilligheid. Het was geen uitstelgedrag en geen poging om tot het laatste moment van de zonde te genieten. Nee, de vertraging was een kwestie van voorzichtigheid om ervoor te zorgen dat elk oordeel eerlijk en juist was, dat elke uitspraak rechtvaardig en heilig was. Hoewel de zonde ernstig was en hoewel ze wisten wat ze moesten doen, was de situatie gecompliceerd en was de context niet geschikt voor doordachte besluitvorming. Dus in dit geval was het minder erg en meer aangewezen om langzaam te handelen.
En de les is misschien dat handelen met wijsheid, zelfs bij het afkeren van ongehoorzaamheid om gehoorzaamheid na te streven, soms tijd kost – tijd om te luisteren, tijd om te onderzoeken, tijd om na te denken, tijd om te bidden. In dergelijke situaties is het beter om langzaam en correct te handelen dan om het risico te lopen zonde op zonde te stapelen, pijn op pijn. Bij het streven naar een heilig leven blijkt dat uitgestelde gehoorzaamheid soms geen ongehoorzaamheid is.
Met dank aan Tim Challies