Hoe het zien aanmoedigen mij aanmoedigde
De skateperikelen van mijn kinderen zijn nu gegroeid tot skatelessen. Momenten dat ik als ouder even aan de zijlijn mag staan en gewoon mag genieten en observeren. De haast voortdurende drang naar het verleggen van grenzen en het verfijnen van tricks zijn facetten van het skaten die me facineren. Ze tonen doorzettingsvermogen en brengen uiteindelijk ook resultaat met zich mee. De dingen die men na wat oefenen kan doen op zo’n bord met wieltjes zijn verbluffend.
Wat me de voorbije keer opviel was het belang van het aanmoedigen van elkaar. Een jonge tiener wilde graag een bepaalde niet evidente trick kunnen. Eerst sprak hij er al lachend over met zijn vrienden met woorden als ‘stel je eens voor dat ik dat zou kunnen’. Niet veel later deed hij toch enkele pogingen om die trick uit te voeren. Nog ver van goed, maar wel voldoende om de aandacht van de vrienden te trekken. Zij zagen hem die trick proberen en moedigden hem aan om verder te oefenen. Telkens opnieuw zag je hoe deze tiener bemoedigd werd in het oefenen door de aanmoedigingen van zijn vrienden. De trick zelf is hem uiteindelijk niet gelukt, toch ben ik er zeker van dat hij een volgende keer dankzij de steun van zijn vrienden verder zal oefenen en groeien.
In onze pelgrimsreis als christenen is het eigenlijk niet anders. Iemand die meent anderen niet nodig te hebben omdat Christus genoeg is, onderschat de waarde die Jezus zelf aan Zijn gemeente hecht. Eén van de grootste zegeningen die de Heer ons heeft gegeven op deze aarde is de gemeente, de groep gelovigen waarmee je mag optrekken. Als christenen zijn we met elkaar verbonden in Jezus en hebben we elkaar ook nodig. Dit wordt soms, heel terecht, aangehaald wanneer iemand het moeilijk heeft. Paulus schreef dan ook ‘als één lid lijdt, lijden alle leden mee.’ Maar wat we volgens mij onderschatten is hetgeen hij erna schrijft: ‘als één lid eer ontvangt, verblijden alle leden zich mee’ (1Kor.12:26). Het aanmoedigen en versterken van elkaar is van ontzettende waarde. Het (geloofs)leven is bij momenten hard, zwaar, ontmoedigend en uitzichtloos. Onze goede intenties, verlangens en inspanningen lijken vaak overschaduwt te worden door de realiteit. We willen zoveel goed en kunnen uiteindelijk zo weinig. Een bemoediging of aansporing om verder te doen met het goede, kan dan de nodige duw in de rug zijn om toch door te zetten.
Aan de gelovigen te Tessalonica schreef Paulus dat ze elkaar moesten bemoedigen en opbouwen. Niet dat ze dat niet deden, want hij schreef erbij ‘zoals u trouwens al doet’ (1Thess.5:11). Dit geeft aan dat het bemoedigen en opbouwen van elkaar iets is dat voortdurend onze aandacht hoort te hebben. Wanneer we elkaar ontmoeten, is het goed om de ander te bevestigen in het goede dat hij of zij doet voor de Heer. En niet enkel de dingen die echt goed zijn, maar ook die inspanningen die nog niet volmaakt zijn maar waar wel een juist en oprecht hart achter zit. Net zoals de vrienden van de skatende tiener deden. Ze moedigden hun vriend aan in zijn mislukkende pogingen.
Kan jij de onvolmaaktheden bij de ander ook bedekken met de mantel van de liefde en hem of haar verder aanmoedigen en bemoedigen?