“Geloof is voor de zwakken” wordt wel eens gezegd. “Ik ben blij dat jij je rust vindt in je geloof, maar ik heb dat niet nodig” is een andere uitspraak. Mensen koppelen geloof vaak met een labiele geest. Nochtans vraagt het geloof in Christus veel moed en vastberadenheid. Zonder deze twee kan je als Christen niets doen. Daarom eindigt Paulus zijn brief aan de Efeziërs ook met de beschrijving van de geestelijke wapenuitrusting voorafgaande met de woorden “weest krachtig in de Here en in de sterkte zijner macht” (Ef.6:10). Dit zegt hij niet zomaar zodat we stabiel blijven en kunnen standhouden in deze wereld, maar ook zodat we daarbij ook nog onze taak, onze opdracht kunnen vervullen (6:13).
“Alleen, wees zeer sterk en moedig en handel nauwgezet overeenkomstig de gehele wet die mijn knecht Mozes u geboden heeft; wijk daarvan niet af naar rechts noch naar links, opdat gij voorspoedig zijt, overal waar gij gaat” (Jozua 1:7).
Al sinds het begin van de schepping vraagt God aan de mens gehoorzaamheid aan Zijn Woord. Beginnende bij Adam, Noach, Abraham, Mozes… tot op heden aan ons. God vraagt ook vandaag nog aan Zijn kinderen om Hem lief te hebben door gehoorzaamheid. Ook al leven we in en door genade, toch horen wij deze genade niet te misbruiken. Het nastreven van deze gehoorzaamheid vraagt veel dapperheid en kracht. Het trouw volgen van God en Zijn Woord vraagt om meer moed en vastberadenheid dan het aanvoeren van een heel leger van soldaten. Hoezo? Vraag je je misschien af. Laten we we eens enkele opdrachten opsommen die de noodzaak van een stabiele geest aantonen.
De Christen hoort een onverzoenlijke oorlog tegen zijn geliefkoosde zonden uit te roepen en te voeren
De zonden die het dichtst aan het hart van de Christen liggen moeten eigenhandig met de voeten vertrappeld worden. Vraagt dit om moed? Wat denk je dat er in Abraham omging toen God hem beproefde door hem de opdracht te geven om zijn zoon Isaak, die hij intens liefhad, te offeren (Gen.22:2)? God wou zien dat er werkelijk niemand tussen Hem en Abraham stond en dat hij Hem liefhad boven alles, zelfs boven zijn eigen geliefde zoon. Ben jij bereid om zulk een offer te maken voor de Heer, niet wetende waar Hij ‘halt’ zal roepen? Heb je de moed om de meest geliefde lusten, je geliefkoosde zonden of bepaalde passies af te leggen voor God wanneer Hij dit van je vraagt? Dit vraagt werkelijk om moed en vastberadenheid om dit te kunnen doen en volhouden. Over geheel de wereld maken mensen voornemens terwijl slechts enkelen het gevecht tegen hun verlangens en lusten aangaan en standhouden. Toch horen wij als Christenen deze strijd aan te gaan, stand te houden en hier zelfs vooruitgang in te boeken.
We horen stand te houden op de momenten dat satan ons tracht te misleiden en dit alles probeert te verzachten en te relativeren, “Och dit is niet zo erg, laat dit maar, heb vreugde in je ziel in plaats van strijd.” We horen vastberaden te zijn wanneer hij je ziel probeert te overhalen om deze strijd te verbergen, geheim te houden, “je mag deze lusten en verlangens hebben en toch nog Christen zijn, maar zorg ervoor dat niemand ze ziet, vergeet niet … we leven in genade.”
De Christen hoort een opvallende wandel te hebben, niet in de pas met de wereld
“En wordt niet gelijkvormig aan deze wereld, maar wordt hervormd door de vernieuwing van uw denken, opdat gij moogt erkennen wat de wil van God is, het goede, welgevallige en volkomene.” (Rom.12:2)
Een Christen leeft in de wereld maar is niet van de wereld. Dit moeten wij als Christenen dan ook uitleven door niet te leven volgens de standaard van de wereld, de verdorven en ver van Gods Woord verlaten gebruiken van de wereld. Daarom moet de Christen dus ook niet meegaand zijn met de tijdgeest die er heerst of de humor van het gezelschap waarin hij zich bevindt. Neen, de Christen moet zich vastpinnen op zijn principes en zijn gewoonten (indien ze Bijbels verantwoord zijn) niet veranderen maar in alle vrijmoedigheid tonen uit welk hout hij gesneden is door voortdurend in de waarheid te wandelen.
Een Christen hoeft zich niet te schamen voor zijn geloof, zijn wandel met de Heer! Schaamte is iets waar een trotse natuur het meest afkeer van heeft en waardoor velen Christus niet openlijk durven te belijden (cf. Joh. 7:13). Velen ontlopen de hemel omdat ze beschaamd zijn om als ‘dwaas’ de wereld in te gaan. Het is echter een eer voor de Christen als de wereld van hem zegt dat hij anders is als hun en tot hun ergernis zulk een rechte wandel heeft.
Wanneer een Christen hoort te kiezen tussen ontberen of verteren, te kiezen tussen het laten van gebed of het doelwit worden van spot van mensen zoals Daniel, hoeveel moed en vastberadenheid heeft hij dan nodig om stand te kunnen houden? Hoeveel compromissen en zelfingenomen uitvluchten zou een lafhartig persoon niet verzinnen in een situatie als deze?
De Christen moet de weg naar het Koninkrijk blijven volgen
“Gaat in door de enge poort, want wijd is [de poort] en breed de weg, die tot het verderf leidt, en velen zijn er, die daardoor ingaan; want eng is de poort, en smal de weg, die ten leven leidt, en weinigen zijn er, die hem vinden.” (Mat.7:13-14)
De Christen moet zijn ogen op Gods Koninkrijk blijven richten en de weg die daar naar leidt blijven volgen. Ongeacht de schandalen van valse profeten, leraars en afvalligen die zich onderweg voordoen. Laat je geloof niet wijken of verzwakken door deze dingen, maar blijf standvastig en vol moed vooruit kijken naar het Koninkrijk van de Heer. Menig Christen heeft zich door dwalingen en dode vruchten van afvalligen en dwaalleraars laten afwijken van de nauwe weg met alle tegenslag en ontmoediging van dien. We moeten als Christenen een heilige vastberadenheid hebben om op te wassen tegen zulke teleurstellingen en niet te bezwijmen. Dit was ook de instelling van Jozua die het gehele volk, op enkelingen na, in hun harten zag terugkeren naar Egypte maar toch met een onbevreesde geestesgesteldheid zijn integriteit bewaarde. Hij had besloten om vastberaden en vol moed verder te gaan en de Heer te dienen, terwijl niemand hem hierin wou volgen.
De Christen moet vertrouwen op een God die zich verbergt
“Laat hem die in duister wandelt en geen licht ziet, vertrouwen in de naam van de Heer en op God blijven vertrouwen” (William Gurnall)
In God geloven en op Hem vertrouwen gaat makkelijk als Hij zich in grote mate laat zien. Wanneer hij Zijn genade en barmhartigheid in overvloed giet over je leven is het haast vanzelfsprekend dat je vol vreugde en blijdschap tot Hem keert. Toch moeten we ook weten dat God ook een God is die zich van tijd tot tijd (ogenschijnlijk) kan verbergen (cf. Psalm 42; Jes.1:10-15). In tijden dat God zich lijkt te verbergen in ons leven en sommigen mogelijk vragen “waar is nu je God”, vraagt het een dapper en vastberaden geloof om stand te houden en te kunnen zeggen als Ester “kom ik om, dan kom ik om” (Ester 4:16).
Je kan het zelfs nog sterker stellen, we moeten niet enkel vertrouwen op een God die zich ook kan verbergen, maar zelfs kan doden! Het vraagt vastberadenheid en moed om te vertrouwen en te hopen op een God die in staat is om mensen het leven te ontnemen wanneer Zijn toorn naar voren komt (cf. Job.13:15; Hand.5).
De Christen moet tot het einde van zijn leven volharden in zijn Christenreis
“De zoete aas van religie heeft al velen er toe getrokken om er enkel aan te sabbelen omdat het werkelijk toehappen om te veel inspanningen vraagt. Het vraagt om een andere geestesgesteldheid dan die de wereld kan geven of ontvangen om Christus volledig te volgen.” (William Gurnall)
Er zijn velen die als een Christensoldaat op pad zijn gegaan en de strijd voor enkele keren met plezier aangingen, maar er al gauw genoeg van kregen en terug keerden naar hun oude weg. Slechts weinigen gaan op pad en volharden tot het einde. Velen raken al gauw verwikkeld in een vroom leven vol met bedieningen en houden er graag een leeg religieus leven op na. Slechts weinigen volharden in hun wandel met de Heer en nemen dagelijks hun kruis op. Het vraagt om moed en vastberadenheid om volhardend in gebed dag en nacht uitgerust te zijn met de geestelijke wapenuitrusting. Toch is het een opdracht van een Christen om zijn geloof dag in dag uit te voeden en uit te leven, zonder enige vakantie, jaar in jaar uit ongeacht de omstandigheden.
Enkel door en in Christus
Een waar geloof vraagt dus om een stabiele geest die vol moed vastberaden zijn weg baant hier op aarde. De lijst met argumenten om dit aan te tonen kan nog verder worden aangevuld , maar ook samengevat in twee woorden… Solus Christus! We kunnen tal van redenen opsommen waarom een Christen dapper,vol moed en vastberaden moet zijn, maar alle inspanningen zouden ijdel zijn en vol uiterlijk vertoon zonder Christus. Het is door en in Christus dat een Christen dapper, vol moed en vastberaden kan zijn. Door en in Christus kunnen we een stabiele geestesgesteldheid hebben. Door en in Christus kunnen we streven naar een heilige wandel in deze wereld. Door en in Christus kunnen wij ons richten naar Gods Koninkrijk en hopen op een God die zich (ogenschijnlijk) verbergen kan. Door en in Christus vrezen we Gods toorn niet, maar danken we Hem ervoor. Door en in Christus kunnen en zullen we volharden.
Geloof is dus geen opium om de geest van de mens in een roes te houden, zoals sommigen durven beweren, maar iets dat de geest voedt en haar richting en stabiliteit geeft. Iets dat moed en vastberadenheid vereist!